Hallo,
We zitten in Kaikoura.
Bezig met de laatste week van onze vakantie.
Vanuit Queenstown vertrokken, na een laatste blik op de Remarkables, de imposante bergen.
Een lange rit, naar Fox Glacier, over de Haast pass, dik 200 kilometer.
Aan de ene kant van de pass noemen ze hem Haast, aan de andere kant Heest. Haast zelf is een heel klein gehuchtje, met een camping, een paar huisjes en een klein restaurantje. 150 kilometer verwijderd van de bewoonde wereld. Maar sinds kort wel internet.
Mooie rit, langs blauwe meren, groene heuvels en dichte bossen, slingerend langs riviertjes en door dalen. Na koffie en een pie in Haast, door naar Fox, nog 120 kilometer. Kun je je voorstellen dat naast Haast er geen dorpjes of gehuchten zijn, alleen natuur. Er wonen heel weinig mensen hier, zo nu en dan een schapenboer, of iemand die gewoon geen drukte wil. Mooie stranden, met bijna geen mensen, maar wel veel dood hout.
Fox Glacier gletsjer is kleiner dan in 2008 toen we hier ook waren, elk jaar smelt een beetje meer.
Helicopter vlucht gaat niet door, we moeten wachten tot drie uur ‘s middags, maar vertrouwen het weer niet. Later op de middag krijgen we gelijk, de berg zit in de wolken. Mooie wandeling rond Lake Matheson compenseert. Ook lekker ontbijt serveren ze daar. En, met eieren. Nieuw Zeeland heeft een groot gebrek aan eieren, nadat alle legbatterijen zijn verboden. Vijf jaar de tijd om af te bouwen, maar dat gebeurde niet. (heb je een plan voor nodig en daar doen ze hier niet aan) Maar nu zijn ze allemaal dicht en zijn de eieren duur, of zelfs niet te krijgen. Veel smoesjes worden gebruikt om te verbloemen dat het hun eigen schuld is: door de overstromingen is het kippenvoer op en nu leggen de kippen niet meer, of er is een milieugroep die de legbatterij eieren lek prikt in de supermarkt en daarom wil de winkel ze niet meer verkopen.
Naast eieren zijn ook de bloemkolen op en ook het koolzuur. Dat laatste is echt erg, want we willen wel “prik” in het bier. Koolzuur kwam uit de enige raffinaarderij, die nu dicht is.
Foutje: de regering dacht dat er alleen benzine en diesel uit kwam. Nu blijkt dat er ongeveer 30 producten moeten worden ingevoerd, van koolzuur, tot plastik en asfalt. Dat laatste komt nu uit Indonesie en wil volgens de wegwerkers absoluut niet mengen met de echte nieuw-zeelandse.
Onze b&b dame was blij toen ze in de supermarkt weer eieren zag, maar later bleek het allemaal paaseieren te zijn. Slecht om te bakken of koken.
Om de gletsjer beter te kunnen zien, moeten we verder weg rijden, vreemd, maar het klopt wel, na 10 km hebben we een mooi plaatje.
Na twee nachten verder naar Westport. 350 km langs de kust.
Veel door de bossen, maar ook met prachtige kijkjes op de blauwe oceaan. Lunch in Hokitika, veel geweest en we weten waar ze goeie koffie hebben.
Westport is een oud mijnstadje, vroeger goud, later kolen en nu een beetje uitstervend. Ontworpen door de mijnbouw directie, met rechte straten en vierkante woonblokken.
B&b bij geboren en getogen westporters, in de 70, met weer mooie verhalen. Uitbundig ontbijt, samen met stel uit Israel, die wel varkensvlees (bacon) eten.
Lekker gegeten met biefstuk zelf gebakken op een superhete steen.
Volgende ochtend op naar Nelson, makkie 220 km.
Prachtige rit door de heuvels, en weinig opstoppingen.
Nelson hebben we wel over nagedacht om daar te gaan wonen, mooie omgeving, lange zomer en genoeg drukte.
In een hotel in het centrum, aan de rivier.
We weten nog waar we lekker kunnen eten. (Urban Oyster Bar and Eatery)
Twee ritten vanuit hier op ons lijstje: de ene naar Picton, via de Queen Charlotte drive, 40 km met 1.000 bochten. Fantastisch mooie rit, dit keer wel met tig keer een 30 km zone door schade aan de weg, door de regen/Gabrielle en zelfs 6 keer stoplichten. Er wordt niet aan de weg gewerkt, alleen vreselijk veel rode pionnen, mannetjes met stopborden, auto’s met zwaailichten, maar geen wegwerkzaamheden, allemaal wachten tot de kabouters nachts het werk doen.
In Picton zien we de ferry’s, twee van de vier varen weer.
De tweede rit is naar Takaka, nooit geweest, toen we hier woonden paar keer geprobeerd, maar beide keren was de weg geblokkeerd door landslides.
Nu eindelijk open. Je moet over Takaka Hill, een 20 km lange kronkelweg, met vreselijk veel bochten, prachtig, stijgend en dalend. Mooie uitzichten, en blij met stuurbekrachtiging en automaat ipv versnellingsbak.
Veel geld wordt aan wegen uitgegeven hier om een paar mensen te ontsluiten.
Takaka is een dorpje met een zuivelfabriek en toerisme. Veel galeries, hippies en mooie oude gebouwen.
We hebben niet genoeg tijd om door te rijden naar Cape Farewell, op en neer Takaka, is 200 km en kost 5 uur.
We zullen nog een keer terug moeten om hier een paar dagen door te brengen.
‘s Avonds besluiten we met hertenbiefstuk.
Dan op naar Kaikoura.
Vier ritten vanaf Queenstown, alle vier prachtig en alle vier verschillend.
Nieuw Zeeland blijft geweldig!
