6-1-2016 : Een nieuw jaar alweer.

Het is weer voorbij; Kerst en Oud&Nieuw. Voor het eerst niet in Nederland, maar hier, aan de andere kant van de planeet en midden in de zomer. Combinatie van een paar snipperdagen, samen met de feestdagen, maakt dat het land hier bijna tot stilstand komt. Te vergelijken met de bouwvak in Nederland. Iedereen trekt er op uit, met kano, tent, oma en hond.
Is sowieso raar om de seizoenen precies omgekeerd mee te maken, niet alleen Kerst, de hele December maand waren we een beetje van slag: de combinatie van zomer en Sinterklaas (of Kerst) konden we niet goed maken.
Sinterklaas kennen ze hier niet. Wij hebben hier het enige Nederlandse restaurant van Nieuw Zeeland en daar wordt de Sinterklaas intocht gevierd, compleet met zwarte Pieten. Dag erop staat dan in de krant dat we racisten zijn. Black Pete kan dus hier ook al niet.
In het Dutch Retirement Centre waar Nelie werkt hebben we ook Sinterklaas gevierd. Sinterklaas was een kiwi die alle kinderen een kadootje gaf en ze een “Merry Christmas” wenste. Man was wat in de war.  Maar het was gezellig met half engels, half nederlands gezongen liedjes. Sint had wel een ventilator nodig, want het was wel heel erg warm die dag. Later eindig je dan in de tuin met de bbq en een koud biertje.

In de parkeergarage van onze supermarkt kon je een paar dagen schaatsen. 25 graden, volop zon en kerstmuziek die bleef maar jammeren over een koude en eenzame kerst. De kinderen schaatsten in korte broek en t-shirt, maar wel met een helm op.
Kerstversiering hangt hier ook, maar valt niet op: het blijft te lang licht ‘s avonds. De buurman heeft zijn hele gevel vol hangen met knipperende blauwe lampjes, waardoor je steeds maar weer denkt dat de politie voor de deur staat.
Op het werk kun je merken dat mensen aan vakantie toe zijn en dat hebben we ook verdiend: het is een verschrikkelijk druk jaar geweest met veel veranderingen, verlies van collega’s en veel druk van de boeren door de lage melkprijs. Gelukkig maken we veel progressie, dus kan je ook met een goed gevoel de deur een poosje achter je dicht doen.

Eerste Kerstdag (en enige hier, er is hier geen tweede Kerstdag. De dag na Kerst gaan mensen allemaal winkelen. Veel om hun kadootjes te ruilen, of om de laatste aanbieding van het jaar in de wacht te slepen) hadden we Kerstlunch met de familie. Allemaal een deel van de lunch en een kadootje meenemen, plus je zwembroek.
Was erg gezellig met wel heel veel heerlijk eten en een nieuwe manier om kadootjes uit te delen: eerst nummertje trekken, laagste nummer mag eerst een kadootje uitzoeken en uitpakken, dan de volgende. Als de volgende een vorig kadootje leuker vindt, mag hij dat ook (af)pakken. Dus dacht je eindelijk een mooi kado te hebben, pakte de volgende dat weer af. Wie het hoogste nummer had, was de gelukkige: hij/zij kon het mooiste uitzoeken. Dolle pret voor twee tientjes de man.

De eerste gasten zijn ook al geweest. Dus bed&breakfast Inkster Street is in bedrijf!  Nelie haar broer en zijn dochter waren de eerste langslapers. Midden in de nacht van het vliegveld halen en dan de volgende ochtend in een andere wereld wakker worden met lekker ontbijt en prachtig weer.
Auckland bekeken, met de rondvaartboot door de havens en 192 meter omhoog in de Skytower. Een lift met een deels glazen vloer, niet direct mijn idee, zelfs op het troittoir heb ik al hoogtevrees. Maar, het uitzicht was grandioos!  Je kan zelfs op die hoogte ervan af springen, of een skywalk doen: een rondje over het ” balkon” lopen, zonder leuning. Zelfs nu ik dit typ, krijg ik nog de bibbers.

Ik was van plan tussen Kerst en Oud/Nieuw gewoon aan het werk te gaan, maar dat had weinig zin: ik zou er zo’n beetje alleen zijn, samen met de mensen van de beveiliging. Dan toch maar vrij. En dan ook maar op stap: naar het Zuider eiland. Tickets boeken naar Christchurch, auto huren en de eerste overnachting boeken. De rest doen we later wel. We missen dan wel het vuurwerk van de Skytower, maar dat zien we dan volgend jaar wel.
Dus zondagavond na Kerst het vliegtuig in voor vijf kwartier vliegen, de allerlaatste huurauto ophalen die nog beschikbaar was en op stap. (ik moest natuurlijk weer de allergoedkoopste auto, dus dat ging allemaal niet zonder problemen: auto stond niet op het vliegveld, maar ergens op langparkeren. daarheen bellen voor een shuttlebus: mijnheer we hebben geen auto voor u. Goodbye! Daar sta je dan, met jetlag en honger. Weer bellen, nu een beetje boos, maar weer geen auto. Vijf minuten diep ademhalen, weer bellen en vriendelijk doorvragen. Ja, toen was er wel een auto, een ouwe Nissan met 230.000 km op de teller. Maar, hij heeft de hele 1.000 km ons niet in de steek gelaten!)
We hebben een rondje ” bovenkant” Zuider eiland gereden: Christchurch – Darfield – Hokitika – Greymouth – Westport – Murchison – Blenheim – Kaikoura – Christchurch.

Van Darfield naar Hokitika rijdt je over Arthur’s Pass, één van de drie passen over en door de bergen. Prachtige rit met vaak even stoppen om met open mond naar het landschap te kijken. Alleen al voor die rit zou je een vakantie naar Nieuw Zeeland boeken! Overnachten in Hokitika, waar we de allerlaatste, dure, hotelkamer van het dorp hebben.
‘s Avonds zien we zon in de zee zinken, zodat die een paar uur later in Nederland kan opkomen.

Langs de kust rijden we (ook weer een prachtige rit) naar Murchinson. Onderweg vaak even de auto uit, om stukje te lopen, paar foto’s te maken en te genieten van de omgeving. Zeehondjes spotten; ze liggen vlak bij de wandelroute te zonnen. (en te stinken!) Later rijden we de heuvels weer in, richting Murchinson. Een dorpje met ongeveer 500 inwoners. Centrumfunctie van de provincie, dus een belangrijke plek. Ook komen er zes rivieren hier langs, zodat er veel watersport is. Raften, kano varen, vissen, enz. We hadden nooit geweten dat het bestond, maar er was een motel en ook weer het laatste beschikbare bed in de verre omgeving.

De dag erop naar Blenheim, naar de wijn!. 50 kilometer voor het stadje beginnen de druivenranken al. elk jaar wordt er meer land omgezet van schapen naar wijn. Voor zo’n klein landje een grote business. Wij moeten daar natuurlijk meer van weten en zeker, ook proeven, dus de plaatselijke VVV vindt naast weer een motel, ook een dame die ons op oudjaarsdag gaat rond leiden, samen met nog een paar mensen.
Wij in een busje en rijden. Eerst natuurlijk lunchen, want met een lege maag is het slecht proeven. Gezelschap samen aan tafel, mensen van Tasmanie, Engeland, Nieuw Zeeland zelf en wij, from Fryslân! Mooie verhalen, lekker eten en fantastische wijnen. We zijn bij vijf verschillende wineries geweest en moesten overal het hele scala proeven, van wit, witter, rose naar rood. En niet uitspugen, dat doen we niet. Dus aan het einde van de middag was het humeur opperbest en werd ons engels vloeiend. We hebben met veel pijn en moeite 12 uur ‘s nachts gehaald!

De dag erop naar Kaikoura, waar we naast walvissen en dolfijnen ook Nelie haar broer en gezin gaan ontmoeten, net voordat ze weer naar Nederland gaan na een paar weken vakantie hier. Met zijn allen de boot in, walvissen spotten. Machtig grote beesten! Ook heel veel dolfijnen gezien, die in grote groepen rond de boot stoeiden. Ook weer de zeehondjes gezien en geroken.
‘s Avonds met zijn allen een biertje en een hapje om zo het einde van beide vakanties te vieren.

Weer terug naar Christchurch, nu in de stromende regen. Slecht voor ons in de oude Nissan, goed voor de boeren, want het land is superdroog. Uurtje vliegen en we waren weer thuis. Heerlijk zo’n weekje. Moeten we vaker doen!