30-07-2018 : Gelukkig hebben we de foto’s nog.

Het ritme begint er weer in te komen met het werk, na bijna 5 weken Nederland.
Vertrokken op de 2e juni, terug de 5e juli. De heenreis is altijd heel “kort” : je stapt op zaterdag avond om half tien in het vliegtuig en komt op Schiphol aan op zondagmiddag rond 1 uur ‘s middags. Komt omdat in NZ we 10 uur “voorliggen” op Nederland. (in werkelijkheid liggen we denk ik meer 20 jaar achter).
Maar goed, voor het reizen naar Nederland is het mooi. Vijf uur ‘s zondagmiddag zaten we al op een terrasje in Amersfoort aan een Nederlands witbiertje.

En…..prachtig weer!! Hebben we eigenlijk de hele tijd gehad, een echte zomer.
Erg lekker dat het ‘s avonds zo lang licht is; het is al na tienen voordat het donker wordt. Heel wat anders dan half zes hier. De eerste week brachten we apart door, Nelie bij familie en vrienden, ik aan het werk in onze fabriek in Heerenveen. Wat erg opviel is de drukte rondom Heerenveen; het lijkt veel veel drukker dan een jaar of vier terug. Files op het klaverblad had ik nog niet eerder daar gezien.

Na die week echt vakantie! Met beide families een weekend op stap, het jaarlijkse familie weekend.
Van Solex “racen” tot met een wijntje in de jacuzzi. Allemaal erg gezellig en met steeds mooi weer.
Samen nog een weekje naar Duitsland en Limburg. We worden ouder, dus de Moezel stond op het lijstje. Nog geen nieuwe oogst, maar de Riesling van vorig jaar was ook erg goed.
Marte haar verjaardag vieren, bootje varen met vrienden en een paar dagen Ljouwert, cultuur hoofdstad. In een b&b van een Nieuw Zeelandse mevrouw, hoe klein is de wereld.

Maar Ljouwert als culturele hoofdstad is een aanrader, erg mooi en lekker druk; tevreden toeristen op de terrasjes met een biertje of een pokebowl. (iets nieuws? had er nog nooit van gehoord)  Voor Ljouwert en Fryslân een hele mooie promotie!!
Al met al vier weken uit de koffer geleefd, op heel veel plekken geslapen en steeds erg lekker gegeten en gedronken, dus met de broekriem op het laatste gaatje weer naar huis.
Ook nog even ons huis bezocht; prachtig mooi weer in de verf, een gloednieuwe schutting en een tevreden huurder, wat wil je nog meer? Misschien verkopen?
Gelukkig had Nelie een schema gemaakt en dat is maar goed ook: nu kan ik nog eens terugkijken waar we overal zijn geweest! We stoppen wel heel veel bezoekjes en andere activiteiten in die vier weken, zoveel dat je soms niet weer weet wat je allemaal hebt gedaan.

Terug naar huis betekent dat je die 10 uur ook weer ergens kwijtraakt: Op maandagavond tien uur in het vliegtuig en dan woensdag ochtend om tien uur in Auckland landen. Mis je ergens bijna een dag, lijkt het wel.
Thuiskomen betekent ook terug in de kou en de regen. Nu vriest het hier bij ons niet, maar vijf graden vergeleken met de 25 in Nederland is wel een heel verschil. Rare is ook dat je in de tuin de sinaasappels, citroenen en limoenen rijp aan de boom ziet hangen en tegelijk zit je zelf met dubbele sokken aan.
Gelukkig had Beppe weer een paar nieuwe wollen sokken voor me gebreid.
Er valt wel heel veel regen hier, en dan niet een buitje, maar bakken water tegelijk. Dus weer stukken weg onder water, stukken weggespoeld en dus afgesloten. Mensen worden er hier niet warm of koud van, maar je wordt er toch moe van elk jaar weer dezelfde stukken weg weer te repareren? Maar ja, iedereen zijn werk.

Bij Fonterra begint de melkstroom weer op gang te komen. Boven op het Noorder Eiland begint het, en in een paar weken hebben zo’n beetje alle koeien hier gekalfd en zie je de melk auto’s weer heen en weer rijden. Alle fabrieken gereviseerd en een nieuw laagje verf. Nu moet het gras ook weer gaan groeien.
De komende weken start alles weer op en begint per 1 augustus weer een nieuw zuiveljaar. Het begint al te wennen, van bijna geen melk tot tientallen miljoenen liters per dag. Direct na de vakantie op bezoek bij een aantal fabrieken, om plan voor volgend jaar door te nemen, resultaat van afgelopen jaar vieren en gewoon, contact met de mensen houden. Dus weer vroeg uit bed, om de “red-eye” vlucht te halen. (dat is de vlucht van half zeven ‘s ochtends, waar je nog met je slaap-oogjes binnenkomt. Gelukkig hoef je er maar 20-30 minuten van te voren er zijn, maar je bent wel 5 uur uit je bed. En ik wilde geen boer worden omdat je dan zo vroeg op moet…..)
Wat wel jammer is, waren de speeltijden van het wk voetbal: bijna altijd midden in de nacht hier, dus ‘s ochtends stond alles al in de krant, op je Ipad, telefoon, of anders waren het wel collega’s die de uitslagen wisten. Hier hoopten veel mensen op Kroatie, liever dan Frankrijk. Denk omdat we hier meer Kroaten hebben wonen dan Fransen. Heeft niet geholpen.
We beginnen nu weer onze volgende uitstapjes te plannen, nog even en het mooie weer is weer terug. Een weekendje naar Pahia, een paar dagen weer naar Nelson, enz.
Maar eerst maar weer aan het werk in de Hospice Shop, Dutch Retirement Village en Fonterra.

Groeten van Lieuwe, Nelie gaat nu verder:

En ook ik mocht weer terugkomen in ons NieuwZeelandse  leven.
Vrijdag 13 juli was ik weer op NZ bodem!
Goed gepland, konden we s avonds gelijk naar ons stamkroegje de BBC!
Welcome back Nelly, klonk het uit de monden van de Ierse staff.
Eerste paar dagen lekker rustig aan gedaan, geen jetlag!
Woensdag en donderdag en vrijdag daarna mocht ik weer aan het werk.
Hospiceshop: met open armen en welkomstúten weer terug ontvangen, welke werkkring doet dat nog tegenwoordig!
Weer leuke donaties mogen ontvangen. Een oude dame kwam binnen met sieraden in een sigarendoosje, 2 strengen parels, mooie broches en oorbellen. En dan vertellen van wie die sieraden waren. Van haar moeder en haarzelf. Prachtige verhalen en wij kunnen daar weer een mooi bedrag voor de Hospice uit halen!
Ook kwam er een vrouw binnen met allerlei spul. Het meeste spul kon in onze donatiebox, om later uit te zoeken. Maar ze bracht naar de toonbank 2 blauwe glazen, en zei: het moet wat bijzonders zijn maar ik gebruik ze niet. Voor jullie.
Bleken het 2 martini glazen van een Iers glaswerk: Waterford te zijn.
Op Trademe 160 dollar per stuk waard. Dus die staan nu na een afwasbeurt ook te pronken in onze vitrine. Te wachten op een koper.
De sieraden zijn bijna allemaal al verkocht!

Donderdag naar Ons Dorp!
Ontroerend om te zien hoe blij men was dat ik weer terug was. De bewoners waren bang dat ik het in Nederland leuker zou vinden en dan daar zou blijven.
Ook het personeel was blij dat ik er weer was. Weet je, ik heb tijd! Ik kan de hele dag doen over een praatje, een wandeling, eten geven en luisteren.
Een mevrouw was teleurgesteld, ze had gehoopt dat ze dood zou zijn als ik weer terug kwam. Dat had ze tegen mij uitgesproken. Helaas ze was er nog.
Gelijk die eerste werkdag al vele malen deze opmerking gehoord: ik ben er wel klaar mee, wil graag sterven. Een man Alan(Age in het Fries) dacht aan suicide.
Deze bewoners hebben zoveel beperkingen en sommigen zijn erg eenzaam en vaak ook al erg oud, 90-100 jaar oud, dat het voor hun niet meer hoeft.
Helaas kennen ze hier geen euthanasie en/of mogelijkheden hiervoor.
We praten er vaak over, in Nederland kan dat wel zeggen ze dan, of kijk naar die Australische professor die ervoor naar Zwitserland is gereisd. Ik vertel dan dat het in Nederland ook niet zomaar even klaar is. Maar ik zie wel in dat het in NZ niet kan, helaas voor vele van deze mensen.

Zo alles weer opgestart, fijn in Nederland geweest, veel gezien.
Inderdaad de Culturele Hoofstad is prachtig! Met mijn vriendinnen gedaan!
(Jeanette uit Ons Dorp: Hoeveel vriendinnen heb jij dan wel niet? Ik heb er niet 1! En: Wat heb jij een leuk leven! En ik, ik zit hier maar! En: Kan ik niet bij jou wonen, bij mijn kinderen kan het niet!)

Fijne familieweekenden gehad, met leuke activiteiten en pubquizes!
En mooi zomerweer, ik heb met Marte weer veel op terras gezeten in Amersfoort.
En met veel mensen in Leeuwarden op terras!
Dus het reisbudget is weer op! Weer even sparen voor de volgende keer.

Weer heerlijk rustig hier downunder!
Met redelijk winterweer: 14 graden, afwisselend zon en regen.

Tot de volgend keer allemaal in Nederland

Tút Nelie