Het is zondagmiddag en het regent. Alle tijd om eens aan de papierwinkel te beginnen: er ligt een belastingformulier vanuit Nederland en een aanvraag voor permanent residency.
Beide formulieren gemaakt door wereldvreemde mensen, die er ook nog voor worden betaald. Het belasting systeem in dit land is, denk ik, het meest simpele ter wereld, maar om daar aan mee te mogen doen, betekent dat je één van de moeilijkste procedures die er zijn, door moet. Omgekeerd heeft Nederland een onbegrijpelijk moeilijk belastingsysteem, maar iedereen mag meedoen. Gelukkig regent het, want anders zou ik het opgeven. Het lijkt een beetje op een wandeling in een bos waar je de weg kwijt bent. Je vraagt een andere wandelaar of hij je de weg kan wijzen. Hij antwoordt dat je hier direct links moet en daarna twee kilometer voordat de weg ophoudt, rechtsaf moet. Daarna wijst het zich vanzelf. Zo zit ook ongeveer de handleiding van het M-formulier in elkaar.
Permanent residency, oftewel een permanente verblijfsvergunning is ook zoiets: zonder een vaste vergunning geen vaste baan en zonder een vaste baan geen vaste vergunning. Ben benieuwd hoe die cirkel wordt gebroken. De Kiwi’s hier maken zich geen zorgen, schijnt normaal te zijn om voor onmogelijke dingen een vergunning aan te vragen. Wordt vervolgd.
Er zijn leuker dingen hier. Met Pasen (Goede Vrijdag hier een verplichte snipperdag) op stap. Dit keer naar Taranaki. Een bobbel op de westkust van het Noorder eiland. We hebben daar een aantal fabrieken, bij Hawera en Eltham. (zie kaartje) . Het is echt boerenland, beetje platter dan de rest van Nieuw Zeeland, maar wel met een berg in het midden, Mount Taranaki. Ik was al een paar keer met auto of vliegtuig hier geweest zonder al te veel van de omgeving te zien, dus vrijdag ochtend vroeg in de auto, tegelijk met zo’n beetje alle Aucklanders. Tot aan Hamilton (125 km) in de file, daarna hebben we eigenlijk geen auto meer gezien. Maar goed ook, want de wegen zijn daar smal en bochtig. We vertrokken met bewolking en beetje regen, maar onderweg kwam de zon erbij en hadden we weer vakantie. Na Hamilton een prachtige rit, door regional parken, kleine dorpjes en veel natuur. We hadden mooi hotel, direct aan de de kust. Een biefstuk van Black Angus en zonsondergang met een wijntje op het terras. Wat wil je nog meer.
De volgende twee dagen een rondje om de berg en genieten van het landschap. We kwamen ook nog een Nederlander tegen die een restaurant was begonnen, met uitzicht op de berg. Midden in de prairie. Pannenkoeken, kroketten en patat. Weer mooie verhalen. Het hele gebied draait op melk. Overal veehouders, meestal Fonterra, en dus vreselijk veel koeien.
De terugreis zijn we over de Forgotten World Highway gereden, een fantastische route, waar we zelfs een republiek passeerden. Whangamomona, een klein dorpje was het in 1989 niet eens met een wijziging in waterwin rechten, zodat ze zich onafhankelijk verklaarden en een republiek werden. Tot nu toe hebben ze een geit, een poedel en een schildpad als president gehad. Nu is de eigenaresse van het plaatselijk hotel president. (zie ook: republic of Whangamomona). Het kan hier allemaal. Onderweg kom je meer afslagen tegen, met bordjes als “bridge to nowhere” and “bridge to somewhere”. Steile heuvels, prachtige vergezichten, dan plots 15 kilometer grindweg naast een bochtig riviertje. Hele smalle tunneltjes, kortom een route die we nog een keer willen doen, met misschien een overnachting in de republiek. (veel andere dorpjes zijn er ook niet) (zie ook : Forgotten World Highway) .
Na 150 kilometer weer terug in de bewoonde wereld en terug naar Auckland, nu gelukkig zonder file. Weer een drukke week van vier dagen. Nelie haar koffer pakken, want die gaat drie weken naar Nederland, dus het hele huis voor me alleen. De week erop ben ik zelf ook op stap, de binnenlanden in, bij een aantal fabrieken op bezoek. Bezoek aan de plaatselijke notabelen, want een goede verstandhouding is noodzakelijk. Eén van de dingen die hier echt anders is, dan in Nederland, is hoe om te gaan met vuil water. In Nederland weten we niet beter dan dat er waterzuiverings bedrijven zijn, al of niet van provincie of rijk. Hier hebben we dezelfde wetten waarin staat wat geloosd mag worden, maar zuiveren is voor ons zelf. En daarna moet je het ook kwijt.
Riool is er in de binnenlanden niet, dus dat betekent irrigatie, sproeien over het land. Strenge wetten die de hoeveelheid voorschrijft die je per hectare mag lozen, met veel controle. Hele volkstammen zijn hier dan ook bezig met afvalwater. Vaste sproeiers, rijdende sproeiers, al of niet met GPS, handbediening of met Ipad, kilometers slangen en pijpen, gigantisch. Als je er vanaf de maan naar kijkt is het een rare manier van werken: we halen het water uit de melk, het water gaat terug het land op, het poeder naar de klant en het eerste wat die doet is er weer water bij doen. Allemaal om de transportkosten betaalbaar te houden. Kiwi’s zijn trots op hun land en dit werk wordt dan ook met veel precisie en controle gedaan.
Vorig weekend op bezoek geweest bij een boer in de buurt. Hij melkt 450 koeien en houdt nog net het hoofd boven water met de erg lage melkprijs. Hij heeft er nu een b&b bij, waar hij hoopt een paar dollar extra mee te verdienen. (als je echt van rust en uitzicht wilt genieten, is dit de plek om naar toe te gaan: eco cottage Te Papa.
Ik ga weer terug naar mijn papierwinkel. Er is hier nog zoveel te zien, we kunnen nog niet terug. Dus die aanvraag moet de deur uit.
wordt vervolgd,
Lieuwe
Ik hoop dat het lukt met de formulieren, zodat jullie nog wat langer kunnen blijven en wij nog wat langer kunnen genieten van jullie belevenissen.
Gr. Anneke
Ik geniet van jullie rapportages. Is de papierwinkel inmiddels rond? Sterkte!
Mineke Lodder-Carrière
Buorren 28
NL – 9044 MH Bitgum
Hi Mineke,
Nee nog niet. Zit iets menselijks in: duurt ongeveer 9 maanden. Ligt nu bij de minister op het buro. Belasting aangifte zit weer ergens anders vast. Het is fantastisch om te zien hoeveel mensen je aan het werk kunt houden met een simpele verhuizing. Groeten Lieuwe