24-03-2019 : Een week later.

The week after! Een week later!
Achter ons ligt de eerste week na de aanslag op de moslims in Christchurch.
Achter ons ligt ook de eerste week van algehele rouw en de vastberadenheid: dit maakt ons niet kapot!
NZ wordt vastberaden geleid door Jacinda Adern, onze minister-president.

Je ziet haar overal en vastberaden in haar speeches! Ze is oprecht, huilt met de families mee en brengt de mensen tot rust. (je ziet de doos met tissues op de achtergrond!)
Zij heeft besloten om de dader zo weinig mogelijk in de spotlights te zetten. Zij noemt zijn naam niet en heeft ook de media gevraagd dit niet te doen. De media volgt haar voorbeeld. De rechtszaak zal achter gesloten deuren plaatsvinden. De dader mag niet triomferen!
Een week na de ramp hebben we met het hele land de slachtoffers herdacht met 2 minuten stilte, vrijdag 13.32-13.34 uur.
Een week na start van de de aanslag.
Jacinda heeft gevraagd om op deze dag kleurrijke kleding te dragen!

De moslims worden op handen gedragen, iedereen leeft met hun mee. De haka wordt regelmatig opgevoerd, om de deelneming te tonen aan de moslims. Motorbendes kwamen langs in Christchurch, Hells Angels en andere groepen kwamen bij de moslim gemeenschap langs. Evenals scholen en rugby clubs. Er liggen overal bloemen.
Er zijn 50 graven gemaakt, de meeste mensen worden bij elkaar begraven. Een enkeling in een andere woonplaats.

Op TV konden wij volgen hoe het loopt in Christchurch.  De moslims wilden graag zo snel mogelijk hun familie leden begraven. In de moslimcultuur hoort dat binnen 24 uur te zijn. Dat kon door de identificatie regel niet gebeuren. Het duurt  5-6-7 dagen. De familie wast het lichaam, wikkelt het in een doek, en zonder kist wordt men dan begraven.

De slachtoffers zijn bijna allemaal mannen, van 3 tot 72 jaar. De oudste man deed de deur open voor de schutter en zei: Hi brother, how are you?
Toen was hij het eerste slachtoffer. De mannen zaten in de moskee gescheiden van de vrouwen. Vaders, zonen, studenten, vluchtelingen, een voetballer, een Air New Zealand medewerker. Alle mensen krijgen een gezicht en een verhaal.

Nu 6 dagen na de aanslag is er een wet geïnstalleerd dat alle semi automatische wapens verboden zijn in NZ. Veel farmers gebruiken deze voor de jacht op konijnen, herten en wilde zwijnen. Dus dat betekent nogal wat hier! En nog nooit is een wet zo snel aangenomen. Oppositie en regering zijn één op het moment.

En het publiceren of verspreiden van het 72 pagina’s tellende amendement ,wat de terrorist online zette voor de aanslag, wordt zwaar bestraft. Ook heeft hij het gebeuren gefilmd en online gezet. Dat werd direct offline gehaald door Facebook ed, gelijk nadat het er op stond en bekend werd.

Wat is er van te merken in onze woonplaats Auckland.
De Skytower is zwart, geen lichten aan ‘s avonds en ‘s nachts. De nationale vlag hangt halfstok.

Bij Fonterra was er een minuut stilte op de eerste maandag, een gebed (in Mauri) en zingen van Amazing Grace. Er zijn geen Fonterra slachtoffers bij.

In de winkels zijn de etalages aangepast, iedereen praat erover en betuigt hun meeleven aan moslims die ze voorbij komen.

Je ziet overal slogans opduiken met condoleance berichten.

En ook hier een grote bijeenkomst in een park.

Eén procent van de bevolking in Nieuw Zeeland is moslim. Nieuw Zeeland heeft 4,6 miljoen inwoners.
Deze moslimgroep komt nu in een ander daglicht te staan dan in Europa: niet de plegers van aanslagen, maar het slachtoffer.
Hier is een Nieuw-Zeelander een Nieuw-Zeelander, wat voor nationaliteit, ras of geloof je ook hebt.

Er wonen hier meer dan 200 nationaliteiten, één grote smeltkroes, meer als één grote buurtvereniging, dan als een loshangende bevolking.  “We care”, of “wij geven om elkaar” is hier een normaal gezegde. Van alle overledenen is een foto in de krant met een verhaaltje erbij, niks speciaals, maar genoeg om je emotioneel te raken.

New Zealand is unbreakable. We are broken-hearted but we are not broken.