“Morgen weer aan het werk, nog drie weken en dan stop ik bij Fonterra, om weer samen iets geheel anders te doen.
Wat?
Dat vertel ik de volgende keer!
Wordt vervolgd”
Zo eindigden we ons laatste blog ergens in januari. En er is een hoop gebeurt in de tussentijd! Niet alleen met ons, maar met de hele wereld.
En niemand had dat kunnen voorzien. Natuurlijk duiken er plotseling boeken op waarin precies wordt beschreven wat ons nu overkomt, maar net als al die andere miljoenen boeken die ook rampen voorspelden die niet uitgekomen zijn, hebben we dit ook niet serieus genomen. Kunnen we ook niet. maar feit is dat ons iets is overkomen, wat ons allemaal in de hoek drukt en wat alle plannetjes, ideeën, wat dan ook, compleet in de war stuurt. Maar ok, ik hoef daar niet te ver op door te gaan, want iedereen weet wat ik bedoel.
Laat ik maar teruggaan naar ons plan, hoe wij het in het hoofd hadden.
Per 1 februari de baan bij Fonterra opgezegd, na een aanbod wat ik niet kon afslaan. Compleet iets anders? Nee, nog steeds in mijn comfort zone, de zuivel, maar wel in een geheel ander deel van de wereld, in een mij vreemde taal.
Het ging over Peru, het ging over Spaans spreken en het ging om andere bedrijven helpen. Mooi toch?
Dus een paar weken van afscheid nemen, was voor collega’s en mijzelf ook onverwacht, dus veel bier en knuffels (kon toen nog). Best emotioneel. De company auto inleveren, en we kunnen met Nelie haar auto de komende tijd wel door.
Daar begon ons plan al een foutje te vertonen: de Swift werd total loss gereden, gelukkig zonder gewonden, maar geen auto meer. Verzekering dekt de schade en wij in een huurauto.
Eind februari ben ik naar Peru vertrokken om in mijn eentje twee weken Spaanse les te volgen, daarna 3 weken aan het werk en dan begin april naar Nederland voor een maand. Want, we worden grootouders!!! En daar moeten we bij zijn!!
Nelie is halverwege Maart vertrokken, want die heeft ook nog een hele serie afscheid feestjes. In vijf jaar tijd hebben we een degelijk netwerk van familie, vrienden, collega’s en buren opgebouwd, die we allemaal nog even moesten treffen. De BBC heeft er het druk mee gehad..
Ook kregen we nog vrienden op bezoek, super leuk allemaal. Hangend voor het open raam met een wijntje nog een paar avonden genoten van de supermooie plek waar we wonen, en terug te kijken op een fantastische vijf jaar. En, we komen terug naar NZ.
Lima is een grote stad, 11 miljoen mensen, waarvan ongeveer een miljoen illegaal, vanuit Venezuela. Druk dus, met wegen compleet verstopt in ochtend- en avondspits. 31 graden en 95% vochtigheid toen ik aankwam, was zelfs voor de Peruanen te warm. Werd naar een prachtig appartement gebracht, helemaal voor mezelf. Koelkast vol met producten van het bedrijf, six-pack bier erbij, kortom ik werd verwacht. De wijk heet San Isidro, zakenwijk, met ambassades, banken en kantoren van grote bedrijven.
Maandag begon mijn Spaanse les, 9 uur per dag, 3 keer 3 uur verschillende leraren. Mijn oefenen met Duo lingo verdampte in drie seconden. Heb het niveau 1 gehaald na tien dagen en moet nu mezelf kunnen redden……… Moet zeggen dat verstaan en lezen redelijk tot goed gaat, spreken is echt moeilijker. Komt misschien ook omdat het geen Nederlands naar Spaans was, maar Engels naar Spaans, dus je moet twee stapjes doen. In het zuivelbedrijf is alles Spaans, zo nu en dan moet ik ff een vinger opsteken en dan stoppen ze even, vertalen een paar woorden en dan weer verder.
Na twee weken kwam de rest van het team en konden we aan de slag. Voor die tijd hadden we al ongeveer 2.500 pagina’s pre-read van hun gekregen, dus we hadden een eerste idee van cijfers en strategie. (was ook allemaal Spaans, wat ben ik blij met Google Translate!!!)
Dagen erop de fabriek in en de boer op. Kleintjes en supergrote. Rondom Lima is geen weiland/gras, dus allemaal zero-grazing. Grootste gedeelte is gekoeld en via een tank, klein gedeelte is warme melk in bussen.
Plan was om in het noorden en zuiden ook nog de fabrieken te bezoeken, maar na twee dagen werd het vliegen verboden. Dus Skype, Whats app, Microsoft Teams, Zoom, etc werd ingeschakeld om contact te houden.. En elke dag kwam er wel een nieuwe restrictie bij: een avondklok, het vliegveld dicht, etc.
Gelukkig hebben we een paar keer in de stad kunnen eten, vooral aan de kust is erg speciaal.
Zondag ochtend konden we nog net een paar karren boodschappen hamsteren en ook hier was het toiletpapier al uitverkocht, net als groente en fruit,
Maandags mochten we niet meer naar buiten, alleen om boodschappen te doen. We zitten vast!
Gelukkig hebben we nog werk zat en kunnen we met alle mensen die we nodig hebben, bellen en video gesprekken houden. Maar er niet uit mogen is moeilijk. Vooral omdat het de eerste weken wel kon, er goede restaurantjes in de buurt zijn en aan de kust hele goede. Heb ook nog bij een Peruaanse familie thuis gegeten, net na drie dagen Spaans.
De komende weken zullen we afwachten of er nog vluchten mogen vertrekken vanuit Peru, en of ik nog op tijd kan zijn voor de bevalling. We hebben ons allemaal opgegeven bij de Nederlandse ambassade om op de lijst van “geïnteresseerden” te komen. Volgen kranten, tv, social media als iedereen om te zien of we weer (deel van) onze vrijheid terug krijgen, maar voor de komende weken, denk ik, weinig kans. Deze storm is nog niet uitgewoed.
Nelie zit bij de familie in Nederland, wij zitten hier. Facetimen brengt ons het dichtst bij elkaar.
wordt vervolgd
Lieuwe
een corona vrije knuffel uit een zonnige Grou, Yda
Bijna niet te herkennen, Lieuwe. Dank voor het delen.