22-03-2015 : wij zijn verhuisd

Zondagavond, uur of negen.
Net terug van familiebezoek: lekker gegeten bij neef Roelof. Nasi, met appeltaart en ijs na.
Hij woont hier ook in Auckland, een kilometer of 25 vandaan. Tante en neef Paul erbij en we hebben een gezellige middag.

Vorige week zijn we verhuisd naar ons “eigen” huis in Birkenhead, een van de vele suburbs van Auckland. Ons adres: 16 Inkster Street, Birkenhead Northshore, Auckland 0626, New Zealand.

We hebben nog een zo goed als leeg huis, alleen onze nieuw gekochte hoekbank en wat gehuurd meubilair en bestek.  

Maar, we zitten er, en dat is lekker. Het lawaai van onze buren in de restaurantjes en de kroegen is weg, we horen nu alleen vogels en es een vliegtuig overkomen.

De eerste nacht was direct al spannend: tyfoon Pam kwam langs volgens de weermannen en dat kon best wel eens een heftig iets worden. Code rood, toe maar. Tegen uur of twee begon het erg hard te waaien en moesten we een emmer halen want het begon ergens te lekken, maar dat was het dan ook. Sliep als thuis met storm.

Volgende dag voor de eerste keer met de auto naar het werk. Tot nu toe was ik steeds lopend gegaan, 800 meter horizontaal en 80 omhoog. Nu 10 km met de auto. Direct in de file, twee kilometer kruipend tot aan de highway. Die 2 km is een vierbaansweg zoals dat hier heet. In Nederland zou het een breed woonerf heten: de buitenste twee banen aan weerszijden worden gebruikt voor parkeren en als busbaan, auto’s met minimaal 3 inzittenden, motoren en vrachtverkeer. De twee binnenste zijn voor de normale alleenrijdende forens. En die staat dus stil.

Maar met een radio aan op de popzender, die alleen maar golden oldies uitzendt, is het wel vol te houden. Heb ook een eigen plekje in de Fonterra parkeergarage gekregen. Heel klein en nauw en absoluut niet geschilt voor grote auto’s met chauffeurs die rechtsrijden gewend zijn. Auto zit vol met sensors, dus achteruit in parkeren, via de spiegels wordt begeleid door een soort van fluitconcert.

Lopend was zo slecht nog niet eens.

Nelie heeft haar rijlessen, cursus voor werken bij het hospice, in de bijbehorende tweedehands spullen winkeltjes, en de buurt verkennen. Birkenhead centrum is maar 500 meter bij ons huis vandaan en heeft alles wat we nodig hebben, van winkels, restaurantjes, kappers en zelfs glutenvrije tandartsen. Ben er al naar de kapper geweest, een Irakees, die mij boss noemt, geen moment stil is, en vervaarlijk met schaar om je heen vliegt. 20 dollar, en alles wordt even meegenomen.

En wat weer lekker is, is zelf weer eten koken. We hebben steeds vreselijk lekker buiten de de deur gegeten, maar op een bepaald moment wil je zelf weer. Dus gewoon aardappels, gehaktbal, bloemkool, met vette jus. Jammie.

Maandag 30 maart komt de container met onze spullen. Schijnt dat alles geregeld is met de douane. Veel mailtjes heen en weer gestuurd over de drank die in de container zit: waar gekocht, wanneer, welke prijs, alcoholpercentage, etc. Kost veel tijd, in dezelfde tijd haddden we het ook op kunnen drinken.

Veel is het ook niet, en de meeste wijn die erin zit, komt hier ook vandaan.

We hopen in drie dagen alles zo’n beetje weer op zijn plek te hebben. Alles kan niet: huis is groter dan dat in Bitgummole, maar veel ramen, kromme muren, en hoeken.

Daarna gaan we ons eerste weekendje weg: goede vrijdag is hier een collectieve vrije dag, dus gaan we vier dagen naar de Coromandel, een schier eiland hier niet zover vandaan, lekker in een b&b direct aan het strand.

Nog één foto van ons huis. Voor beppe: kijk goed: ik heb mijn korte broek aan!