Maandagochtend 14 november rinkelt de wekker. we kijken beide op onze telefoons om te zien of we ook berichtjes hebben gekregen en zien dat het scherm vol staat! Allemaal “hoe gaat het met jullie na de aardbeving?” Aardbeving?
Niks van gemerkt, we snurken beide en dat doet het bed schudden, verder hebben we niks gevoeld.
Tijdens ontbijt de krant lezen, het internet checken en ja, het klopt, we hebben weer een flinke hier gehad. Hier, betekent wel 1.100 kilometer verderop, in Kaikoura, de plek in Nieuw Zeeland waar veel toeristen komen om walvissen te spotten.
Vanuit Nederland lijkt het allemaal erg klein te zijn hier, maar dan valt reuze mee: Nieuw Zeeland is 8 keer groter dan Nederland, dus “hier” is redelijk groot. Ik heb die 1.100 kilometer op het kaartje hiernaast even als een cirkel met een straal van 1.100 kilometer getekend en dan zie je dat je dan halverwege Noorwegen bent, onderin Frankrijk, of halverwege Polen. Dus dat valt allemaal reuze mee, voor ons dan.
Het was wel een flinke: eerst werd gezegd 7,5 , later zelfs een 7,8. En het schokt er nog steeds. Wordt steeds minder, maar nog steeds rondom de 2,5 tot 3. Zo’n beetje elke paar minuten. (kijk voor de “aardigheid” maar eens op : GeoNet – Quakes, een website waar alle Kiwi bevingen worden weergegeven.
Kaikoura, het episch centrum, is compleet afgesloten van de wereld, alleen bereikbaar per helikopter. De havenbodem is twee meter omhoog gekomen, dus boten kunnen niet aanleggen. Beelden op tv laten een geweldige ravage zien.
Later op het werk hoor ik meer over de boeren: veel zijn afgesloten, doordat wegen zijn weggevaagd, rotsblokken overal, en geen electriciteit. De meesten hebben een aggregaat, dus er kan worden gemolken, alleen kunnen we het niet ophalen. De naschokken raken ook Wellington, de hoofdstad, zodanig dat maandag de stad bijna leeg blijft: scholen dicht, kantoren dicht, straten afgesloten, etc.
Tot aan Hamilton toe hebben mensen de beving gevoeld, er zijn zelfs in Zuid Auckland mensen die claimen iets te hebben gevoeld. Je doet veel om op de radio te komen…..
Een foto gaat de hele wereld rond, die van twee koeien en een kalfje op een “eilandje” midden in de ravage. Na anderhalve dag zijn ze gered en maken het goed.
De schrik zit er bij een aantal mensen op het zuider eiland goed in: het doet herinneren aan de hele zware beving in Christchurch in februari 2011, een 6,3 met 185 doden.
De tv heeft dagen lang de beelden laten zien, vooral van de mensen in Kaikoura, die niet weg konden. Veel toeristen, die na drie,vier dagen zijn opgehaald met behulp van marineschepen. Gratis verlenging van hun vakantie, maar wel koud en hongerig: veel onderdak en eten was er niet.
Vandaag werd bekend gemaakt, dat 4WD auto’s weer via de weg kunnen, dus er is weer bevoorrading. De spoorlijn is over een heel lang stuk compleet vernield en kan niet weer langs de zelfde route lopen.
Dus, veel schade, gelukkig heel weinig slachtoffers.
Maar het zal weer jaren duren voordat alles weer het oude is.
Kaikoura is erg bang dat het toerisme deels zal verdwijnen, het is daar de enige bron van inkomsten. En nog niet bekend is of de haven weer in gebruik kan worden genomen.
Voor de mensen die zich nog steeds zorgen maken: ik heb even gecontroleerd hoe vaak en wanneer we een aardbeving in Auckland hebben gehad: ik kon er geen een vinden: minimaal 100 kilometer hier vandaan. (zie kaartje, gaat vijf jaar terug)
Dus dat valt reuze mee, dat is vergelijkbaar met Leeuwarden – Groningen.
Groningen heeft ook elke dag een aardbeving!
Dus: No Worries!!
Als je aan Nieuw Zeeland denkt, denk je toch meteen aan jullie!!!
Gelukkig dat de aardbeving niet bij jullie in de buurt was!!!
HIer de eerste herfststorm maar ik zat lekker in de sauna, daar kwam in Doaitse Wilbers tegen.
dikke tut ut Grou
Hallo mooie verhalen!blij dat jullie nog heel zijn!
Groeten uit Bitgummole xxx