16-03-2019 : De wereld komt dichterbij.

Gistermiddag, op kantoor nog even de laatste klusjes, klaar voor beer-time, word je plotseling geconfronteerd met het nieuws over een schietpartij in Christchurch.  49 mensen dood en nog veel mensen in het ziekenhuis. Een aanslag zoals we hier nog nooit hebben meegemaakt, De schrik zat en zit er goed in hier. We dachten allemaal hier dat dat soort dingen hier nooit zouden gebeuren.

Maar we zaten fout, ook hier gebeurt het. In een land waar meer dan 200 nationaliteiten met 160 talen naast elkaar kunnen leven, waar mensen nog een praatje maken met elkaar op straat, het gebeurt hier ook. Het gebeurt ook in een stad, die nog steeds te lijden heeft van een aardbeving in 2011 waar 185 zijn omgekomen. Het hele land rouwt en waar je ook komt, er wordt over gepraat. Vanmorgen bij de kapper, de supermarkt, de wasserette, overal willen mensen hun emotie kwijt. Meest boos is een aantal op president Trump met zijn rare Twitter berichtjes.  Rare is ook dat de waarschijnlijke dader uit Australië komt, ons buurland, waar we soort van haat/liefde verhouding mee hebben. Maar als het verder gaat zoals alle “rampen”die hier gebeuren, als aardbevingen, overstromingen, branden en wat allemaal meer, dan is het na een paar dagen over en beginnen we gewoon overnieuw. De veerkracht van de Kiwi is enorm. Maar er komt iets dichterbij waar we nog niet goed mee kunnen omgaan. We kunnen het niet langer negeren. We zijn een deel van de wereld geworden. “Terrorism in Hobbiton”.

Het is nog steeds volop zomer hier, al weken lang. Volgens een hoop Kiwi’s de mooiste sinds jaren, wij vinden elke zomer hier prachtig.

Maar ik moet toegeven, het is ook super, dag in dag uit mooi weer, zodra je uit je werk komt, de korte broek aan en naar buiten. Buiten eten, bbq, een wijntje, O wat is het leven hier zwaar. Het is alleen jammer dat het ‘s avonds zo snel donker wordt, Echt lang genieten van de zomerzon is er niet bij, rond een uur of negen is het donker. Ook zo’n beetje de tijd dat de Kiwi naar bed gaat, rondom ons worden de huizen ook donker en zo’n beetje met de kippen op stok. Ook dezelfde tijd weer wakker als de kippen, de eerste e-mails komen rond half zes in de ochtend al binnen. Denk dat we de klok hier minstens twee uur te vroeg hebben gezet. Tenminste voor ons buitenlanders. De Kiwi stapt ‘s ochtends vroeg om zes uur de sportschool in, doucht op het werk en gaat dan ontbijten. Raar gezicht om dan je collega’s te zien lopen met brood, eieren, muesli en weet ik wat.
Sinds eind november hebben we eigenlijk geen echte regen meer gehad, het werd hier dan ook erg geel en droog. Vrijdag kwam de eerste regen en je ziet het land opfleuren. Een dagje somber en donker en nu weer volop zon. Melk is bijna aan het einde van het seizoen, dus dat komt niet meer terug dit jaar.
De visite die we de hele zomer hadden  “B&B Montsma”‘ heeft dan ook bijna geen regen meegekregen. En we hebben weer veel aanloop gehad, allemaal prachtig mooi. Nog een paar en dan kruipen we richting herfst en zijn we weer samen. De pub en de pizzeria hebben dank zij onze visite weer een superzomer gedraaid. Ons eigen BBC biertje is al weken op, de brouwer had niet op zoveel dorst gerekend. Pizza boer Alex is ook tevreden, na Uber zijn wij zo’n beetje zijn beste klanten.  En het blijft een dorp, waar we wonen, ook al hoort het bij de 1,4 miljoen Aucklanders: Op straat kennen we elkaar, vragen we naar gezondheid en familie en vertellen we elkaar verhalen. Soms met een koffie, vaak met een biertje of een wijntje. Iedereen die hier komt, is na een dag onder de indruk van al die supervriendelijke mensen, die “zomaar” een praatje met je maken. En die je dan de volgende dag al herkennen op straat.

Vanaf maandag zijn we weer met zijn tweeën, dus terug naar aardappels met groente en jus, geen bbq of uit eten en thee en geen wijn of bier meer…… we zullen zien.

Na lang beraad hebben we ook besloten om ons huis in Nederland te verkopen. Niet omdat we daar niet met plezier hebben gewoond, niet omdat we geen goede buren hadden (integendeel!!), niet omdat Bitgummole niet een prachtige plek is om te wonen, maar meer omdat we nog geen plannen hebben om terug te komen en een huis hebben met kosten en onderhoud en je jezelf daar nog niet weer ziet terugkomen. Dus, na lang beraad, in de verkoop. Dank zij hulp uit het dorp en de makelaar staat er nu een prachtige advertentie op het net. Je zou het bijna zelf gaan kopen! Voor de collega’s op het kantoor is het “unbelievable” als ze de prijs zien: hier in Auckland zou het over de 2 miljoen dollar gaan, zo’n 1,4 miljoen euro. Zouden wij ook leuk vinden, maar het huis staat niet in de stad, mooi op het platteland. Alhoewel, hier zijn ze zelfs gewend hele huizen te verhuizen, hadden we ook kunnen doen…….

  Twee weken geleden hebben we de eerste prijs met Fonterra gewonnen in de jaarlijkse HR Awards met ons spel Dairy Island Odessey. Nieuw Zeeland breed strijden een 200 bedrijven voor een award in een aantal Human Relations categorieën. Hoop competitie, omdat Nieuw Zeeland een mensen land is. De game is door FrisseBlikken gemaakt, een Nederlands bedrijf, die ook een zelfde game voor FrieslandCampina hebben gemaakt. Een game waarmee je snel mensen iets kunt leren, in één dag in plaats anders weken. Denk dat we nu al met zo’n 1.000 mensen de game gespeeld hebben en je ziet dat mensen langzamerhand dingen anders gaan doen, omdat ze in de game gezien hebben dat het anders kan (of moet). Prachtige klus die een prachtig resultaat oplevert. Bij al onze vestigingen in Azië, Zuid-Amerika, Oceanië en zelfs Europa. Ik ben zelfs te zien in het filmpje, in mijn  steenkolen engels de jury iets te vertellen. Enjoy!