Het is zaterdagmiddag, bijna zes uur.
Alweer een week voorbij! De tijd vliegt.
Vandaag op huizenjacht geweest en dat is echt op jacht: er zijn veel huizen te huur, maar ook heel veel mensen die willen huren. Dat betekent dat je snel moet zijn en ook een dikke portemonnee moet hebben.
Het is zo lucratief dat veel Aucklanders op hun erf een tweede huis bouwen en dat gaan verhuren.
En wat ze hier met een camera kunnen: in de advertentie onvoorstelbaar grote huizen, die in werkelijkheid vele malen kleiner zijn.
We willen dicht bij kantoor gaan wonen, want het verkeer loopt hier helemaal vast in de spits, en dan zijn de reistijden niet meer te overzien. Daarvoor zijn we hier niet gekomen.
“Ons” huis hebben we nog niet gevonden, maar we krijgen steeds meer beeld bij deze mooie stad.
Vorige week vrijdag een tochtje gemaakt buiten de stad. (Was een nationale vrije dag: 6 februari 1840 is een contract getekend tussen de Maori’s en de Engelsen en dat was het begin van de staat Nieuw Zeeland).
Zodra je de stad uit bent, wordt het erg rustig, zie je bijna geen auto’s en wordt de wereld echt heel mooi. Een mooi strandje gevonden, met veel schaduw, (in de volle zon verbrandt je hier direct, er schijn hier een giga gat in de ozonlaag te zijn). Even verderop is een echt groot strand, kilometers lang, waar door de week niemand komt.
Zondag hadden we een picknick met de familie Kampen. Heerlijk gegeten, weer mooie verhalen en leuk gezelschap.
Maandag weer een nieuwe werkweek. Met een paar dagen van “huis” . Nelie moet haar zelf vermaken deze dagen. Is ook bezig met bankzaken, werk of vrijwilligerswerk, de stad verkennen, enz. Ook had ze de (geheime) politie al aan de deur: er was een Rus gesignaleerd en die sliep in dit appartement. Paspoort laten zien, huiszoeking, maar geen Rus. Wel was de politie jaloers op ons uitzicht.
Ik zit in Hamilton en daarna in Te Awamutu, een klein stadje/groot dorp, twee uur rijden vanaf Auckland. Ook weer in een prachtige omgeving. Het links rijden gaat steeds meer vanzelf, alleen de maximum snelheid van 100km/uur is moeilijk aan te leren. Veel politie onderweg, dus een baksteen onder het gaspedaal.
We beginnen ook de lokale kranten te lezen, tv te kijken en daardoor wordt de wereld wel kleiner: de Nieuw Zeelander heeft weinig oog voor wat buiten eigen land gebeurt. Rugby en cricket zijn belangrijker dan IS, Obama of wie dan ook. Is wel een leven zonder al te veel zorgen.
Vandaag na einde van de werkweek weer heerlijk op terras een biertje gedronken, bij een Aziatisch restaurant heerlijk gegeten en bij de Ierse pub de week afgerond en ge-evalueerd: we genieten! Het werk is fantasties, de plek waar we tijdelijk wonen is super, de mensen zijn aardig, het is mooi weer, enz. Wat wil je eigenlijk nog meer?
En wat helemaal mooi is, is het kunnen skypen of facetimen. Nu we onze wifi hier op orde hebben, spreken we sommige mensen vaker dan toen we nog in Bitgummole woonden.
Morgen hebben we een luie dag, een six-pack bier en broodjes mee in de auto en op naar het strand. Prachtig zomerweer. Voor straks nog een moeilijk besluit: waar gaan we eten? En daarna? weer genieten met een wijntje op ons balkon, genietend van het uitzicht!
