Cuba stond al een paar jaar op ons lijstje van vakantie bestemmingen. Toen Fidel het stokje overdroeg en er meer (internationale) vrijheid kwam voor de Cubanen, werd het tijd om een plan te maken en er heen te gaan voordat het veramerikaanst was. Cuba online reisbureau knipte en plakte onze reis aan elkaar en april 2013 startte de trip.
Zaterdagochtend 13 april kwart over vijf uit bed, broodje erin en in de auto.
Mooi op tijd bij parkeerterrein en dus ook op Schiphol.
Daar merk je niks van een crisis, het lijkt wel of iedereen op vakantie gaat.
Precies op tijd de lucht in.
We hadden dit keer economy-comfort geboekt, dat is een aantal centimeters meer beenruimte, en dat merk je direct: het is veel relaxter omdat je ruimer zit. Nu zaten we ook nog helemaal vooraan, dat is nog es 15 cm extra.
Nelie zat naast een man, die twee keer per jaar naar zijn vrouw op Cuba ging. Zij wou niet in Nederland wonen en hij niet op Cuba.
Veel tips gehoord en de eerste kwam direct te pas toen we waren geland.
Vliegreis duurde tien uur, en na de landing moet je eerst geld wisselen,
Van euro naar peso convertible, oftewel de cuc. Cuba heeft zo goed als geen pinautomaten, dus alle geld moet cash mee.
Betekent dat iedereen die aankomt eerst gaat wisselen.
Tempo ligt niet zo hoog hier (understatement), dus rijen van jewelste.
Tip 1: ga naar de vertrekhal. En dat klopte, direct aan de beurt.
Een pak geld mee, je voelt je rijk en dat ben je ook.
De cuc is ongeveer een dollar. De lokale munt is de cuban peso, oftewel de cup.
Een cuc is 24 cup, biljetten lijken erg veel opelkaar, dus ogen open.
1 cup is voor de meeste Cubanen al veel geld, maar voor een cuc doen ze bijna alles.
Iedereen wil vriend met je worden om maar een cuc of wat te verdienen:
restaurant voor je vinden, taxi, route, sigaar verkopen, of een aansteker, alles willen ze doen, want het gros is straatarm.
Maar ok, wij een pak cucs, onze reispapieren omgewisseld naar cubaanse (ook
dat is Cuba, gek op papierwinkel, want dat is veel werk, dus veel banen)
Vliegveld ligt een half uurtje vanaf hotel, en reisburo had een ritje met een oude auto geregeld,
Zij noemen dat een classic car, wij zouden dat een wrak noemen. Soort van Chevrolet Impala, zonder dak, zonder ook maar een werkende meter op het dashboard, en met rookwolk.
De helft van de auto’s in Havana is classic car. Je weet niet wat je ziet.
Onvoorstelbaar dat dat spul nog rijdt, alles na de t-Ford rijdt er. Vol trots.
De oude stad, waar we ons hotel hebben, is onvoorstelbaar te beschrijven, later meer.
Na een half uur kieperde de chauffeur ons uit de auto, met de mededeling dat dit het einde van de rit was. Hotel lag gelukkig net om de hoek, want veel loopwerk met je koffers laat je wel: dik dertig graden en zelfs de Cubanen zweten, het is hier warm voor de tijd van het jaar.
Ons hotel was vroeger een klooster en is verbouwd tot hotel. Personeel verkleed als monnik of non, en geen ramen in de kamers. Wel airco, poeh.
Zoveel mogelijk kleren uit en de straat op.
Eerst maar es een Cubaans biertje, best lekker.
Cola hebben ze hier niet, net als McDonalds, dat is allemaal spul van de grote vijand.
CNN wel, dat is toch ook Amerikaans?
Daarna eten. Valt nog niet mee je een weg door de binnenstad te banen, ze zijn echt overal bezig met restauratie. Oude binnenstad is Unesco beschermeling geworden, en dat betekent geld en werkgelegenheid, zeven dagen per week, tot ‘s avonds laat, met duizenden mannetjes in overall.
Tempo ligt niet hoog, maar ze werken wel door.
Maar riolen, elektriciteit, waterleiding en straat zelf, open, open, open.
We hebben erg lekker gegeten bij een Libanees, niet zover van ons af.
Daarna……lagen we acht uur in ons lekker koele bedje en was de zaterdag voorbij.
