We zijn terug gebracht naar Calama, hebben onze auto opgehaald en rijden naar Iquique langs de kust.
Best wel stoer zo’n grote auto.
In Calama ben ik (Lieuwe) ziek geworden. hele nacht in de baan.
Of iets verkeerds gegeten of toch last van de hoogte gehad, of beide.
In ieder geval, ‘s ochtends was ik leeg en konden we de auto halen.
Voor de fans: een Toyota HiLux, zo’n P.C.Hooftstraat bak, knalrood, met zwaailicht en al.
Als je denkt, das gaaf, dat valt mee, die hebben ze hier bijna allemaal.
Maar…..we doen wel mee.
Een lange rit door de bergen, 350 km, deden we in 5 uur. en dat is een bijna snelheidsrecord.
Mooi hotel in Iquique, tegen de zee aan, met mooi terras en onze kamer keek uit over de zee.
Ik heb de hele dag geleefd op cola en bananen, maar ‘s avonds toch weer een halve warme maaltijd naar binnen gekregen. (lekkere kalkoen)
Vandaag, op Nelie haar verjaardag, naar Arica gereden.
Dat was 265 km en daar deden we 7 uren over.
Onderweg een oude salpeter mijn bekeken, dik 8.000 mensen hebben daar gewerkt en gewoond, Compleet met theater, kerk, school en alles. is nu een museumdorp, waar we zelfs nog een zak kunstmest vonden met Nederlandse opdruk. stond nog net geen CAF op.
Onderweg zien we veel “tempeltjes” aan de kant van de weg: hier zijn automobilisten dodelijk verongelukt.
Beetje minder gas geven maar.
Tussen Iquique en Arica komen we voorbij een oude salpetermijn.
Deze leverde over de hele wereld: we vonden nog een zak met nederlandse tekst.
Mijn is al jaren dicht, maar omdat het er nooit regent, is alles nog in redelijke staat.
School, ziekenhuis, theater, alles wat je in een stad vind, is hier ook.
De weg van Iquique naar Arica gaat dwars door de woestijn. Geen stadjes, heel weinig auto’s en sommige stukken weg zijn erg slecht. Krijg je een Parijs-Dakar gevoel.
Oude petrogliefen versieren de bergwanden. En zit je hoog in de bergen, dan heb je een magnifiek uitzicht.
Giga route door de bergen, met zo nu en dan geen asfalt, maar gravel.
Gelukkig is het zondag dus niet druk.
En weer giga bergen, zonder ook maar iets van groen.
Zo nu en dan helemaal beneden zie je wel een stukje groen, maar verder alleen maar kale rotsen, of zand, in alle kleuren.
Was wel een hele mooie, vermoeiende rit. ongelofelijk dat je in twee dagen tijd 2 keer de lengte van Nederland doorrijdt en geen 100 hectare groen hebt gezien. tussen de beide steden in, die elk meer dan 100.000 inwoners hebben, wonen geen 5000 mensen.
Dus nu zitten we in Arica, bovenste puntje van Chili, tegen de Peruaanse grens aan.
over een half uurtje gaan we samen dineren ergens aan de kust.
Morgen rijden we de bergen weer in, naar Putre.
wordt vervolgd.
Lieuwe en Nelie
Putre.
3.500 meter hoog.
Een slaperig dorpje met mooie huizen, een creatieve glascontainer en mooie uitzichten.
Overdag 25 graden, ‘s nachts vriest het er.
