08-08-2020 : Van 17.000 kilometer naar 1,5 meter.

Alweer 3,5 maand in Nederland. We hadden een maand gepland, april, om bij de geboorte van ons eerste kleinkind te zijn. En nu zijn we nog hier. Fantastisch om langer dichtbij mijn moeder, kinderen en kleinkind te zijn, onverwacht, het is een cadeautje.
Vanuit ons vakantiehuisje in Burdaard kunnen we het allemaal fysiek meemaken. Bijna dan, de anderhalve meter zit er nog tussen. Of een raam.
Vijf jaar lang hebben we via Facetime, Skype en andere video bel apps contact gehouden met familie en vrienden. Mooi die technologie, maar zonder de mogelijkheid om elkaar aan te raken of te knuffelen. Nu zijn we terug, kunnen zonder al die technologie, maar de knuffel moet nog steeds wachten. De laatste anderhalve meter.

En het lijkt erop dat dat nog wel even zal duren ook.
Mijn verjaardag vierden we dus ook in Burdaard. Ik kreeg een hengel op mijn verjaardag. Meer dan 20 jaar niet gevist, opnieuw proberen. Eerste wat anders was, dat ik niet eens een haakje aan de draad kon krijgen, zag de draad niet eens. Ogen zijn zo scherp niet meer. Tweede was dat de vis steeds kleiner wordt. Of mijn geheugen liegt.
In mei waren we ook 40 jaar getrouwd. Veertig jaar geleden een heel feest gehad, nu met corona werd dat niks. Mooie cadeaus van de kinderen , bloemen en een groots ontbijt in ons kleine huisje. En, bijna ouderwets, heel veel kaartjes en brieven. Mooi allemaal.

Dus hebben we mooi de tijd om alle vrienden, familie, oud-collegae, etc. die we vijf jaar lang niet gezien hebben, weer eens te bezoeken. Lijkt wel of we elke week een reünie hebben. Allemaal wat onwennig: hoe begroet je elkaar, binnen of buiten, elleboog tegen elleboog, niet te dicht bij elkaar, gek hoeveel impact dat afstand houden heeft. Maar niet minder gezellig. Ontzettend veel oude koeien uit de sloot gehaald, dus stikstof probleem niet kleiner gemaakt.
Het werk met Peru gaat “gewoon” door, vanachter de keukentafel. Zeven uur tijdsverschil betekent wel veel in de avond, maar het gaat goed. Wel raar dat je samen werkt met mensen die je nog nooit hebt gezien, aan een onderwerp waar ze liever niets aan willen doen, in een taal die ik nauwelijks spreek. Touwtjes duwen lijkt het wel.
Nelie heeft ook weer wat vrijwilligerswerk gevonden, dus we vervelen ons niet.
Nu op vakantie in Duitsland, we moesten wel, want ons onderdak in Burdaard was verhuurd. Op zo lang blijven hadden we niet gedacht.

Maar Duitsland is ook niet verkeerd. Van Halleberg naar Rügen, elke keer weer in mooie hotels, met mooie wandelingen, mooi steden. Vooral Flensburg was erg mooi.
Duitsers zijn erg gedisciplineerd rondom Corona, monddoekjes binnen in benzine stations, restaurants, hotels, etc. Buiten niet ongeacht de drukte, en het was druk op sommige plaatsen.
Ik had me vijf jaar lang druk gemaakt over de Nieuw Zeelanders en hun weggedrag. Blijkt nu dat het niet alleen daar is. Zelfs in Duitsland blijkt richting aangeven een hobby, anticiperen niet nodig en stoppen op de raarste plekken normaal. En met het vele, vele onderhoudswerk aan de Duitse wegen er nog bij, zie je heel veel gevaarlijke situaties, en ook veel ambulances.
En wij met ons kleine Polootje daar tussen in. Want ze rijden nog steeds groots.

Nu wonen we voor vier weken in Leeuwarden, vlak naast de Oldehove, dus de deur uit, direct in het centrum. En daar kun je zien dat veel Nederlanders vakantie vieren in eigen land, heb de stad nog nooit zo druk gezien.
Over vier weken moeten we weer nieuw onderdak hebben gevonden, want terug naar Peru is de eerste maanden onmogelijk.
Terug naar Nieuw Zeeland met eerst twee weken quarantaine en dan nog een huis vinden en dan mogelijk na een paar maanden weer verhuizen is ook geen aantrekkelijke optie.
Nederland, met zomer, met familie, met vrienden is beter.
Nomaden zijn we, leven vanuit de koffer. We waren er bijna, het scheelt nog anderhalve meter……..