03-08-2019 : Nieuwe melk.

Alweer  een zuiveljaar voorbij. Augustus start seizoen 2020 en we zijn er klaar voor. Misschien wel eerder iets over verteld, maar hier is nog echt een “melk-seizoen”: drie maanden geleden kwam alles tot stilstand in boerenland. 1 mei start het eendenjacht seizoen en dan stopt de boer met melken. Een knallend einde om zo maar te zeggen. Een paar boeren blijven doormelken, hetzij omdat de stier een slecht humeur had of bewust de stier uitgesteld, want wintermelk wordt duur betaald. We hebben immers ook hier dagvers en yoghurt nodig. Onze fabrieken werden één voor één stopgezet en de technische dienst begint met het jaarlijkse groot onderhoud. Schilderwerk opnieuw, alles weer als nieuw. Rustig op de weg, want er rijden geen melk auto’s. Iedereen eet eend en zelfs de gans (canadian) ontsnapt niet. Friet gebakken in duck-fat, voor even schuiven we de biefstuk aan de kant. En eend is hier anders dan in Nederland, geen vet, mager en erg lekker.

 De laatste weken worden de stoomketels weer opgestookt, melk auto’s warmgedraaid en alles is weer klaar voor de start. Elke fabriek heeft een dag zijn team bij elkaar om de klokken gelijk te zetten, veranderingen door te spreken en samen een hapje te eten.  Wij, van het management team, bezoeken die dagen ook en leveren onze bijdrage. Veel kilometers reistijd maar absoluut mooi werk. Veel waardering en ook veel vraag-en-antwoord sessies. Nu vliegt de melkaanvoer als een raket omhoog en is alles gericht op een vlekkeloze opstart. Elke 8 seconden rijdt nu weer de melk  truck een boerenerf op. En dit terwijl het zuiden nog volop in de winter zit. Vorig weekend waren we een paar dagen op het Zuider-eiland, reden we over Arthur’s Pass naar Hokitika, met prachtig weer. Dinsdag avond zagen we op het nieuws dat we net op tijd weer terug waren: 30 cm sneeuw gevallen.

Mijn business improvement jaar is ook bijna klaar, we wachten op de laatste financiële cijfers en dan kunnen we het eindrapport voor 2019 opstellen.  Weer veel dollars bespaard met meer dan 450 projecten, meer dan 2.500 milestones en ongeveer 300 project eigenaren. In Nederland spreken we van kikkers in een kruiwagen, hier heet dat “herding cats”. Heb het geprobeerd met frogs in a wheelbarrow, maar dat was geen succes. Maar succes hebben we, stap voor stap wordt iedereen meegenomen in continu verbeteren en mensen beginnen het ook leuk te vinden. Mooi werk. We gaan nog maar een jaartje door! Nog voldoende uitdagingen om mee aan te slag te gaan. En het is mensenwerk, dat maakt het extra leuk.

Ons weekendje weg bracht ons ook in Lyttelton een klein havenplaatsje vlakbij Christchurch. Gewend om dik 70 cruise schepen per jaar te ontvangen, maar na de aardbeving 10 jaar geleden, is dat verhuisd naar Akaroa en nu is het er til. Alleen de locals en een paar verdwaalde toeristen vind je er. Paar duizend inwoners en de tijd lijkt er 25-50 jaar stil te hebben gestaan, nog een hoop hippies met alternatieve producten op hun “boerenmarkt”, mooie kroegjes met oude muziek (Iggy Pop tijd) en altijd weer mooie verhalen. Wunderbar was wel het mooiste kroegje, waar een tweelingzus van Morticia Addams (van de tv serie) achter de bar stond. Bijna griezelig.
Zoals gezegd, we reden over de pas naar Hokitika aan de westkust en dat is ook weer een verhaal apart: REGEN! 8 meter per jaar is geen uitzondering, dus dat betekent of vaak, of veel. Ze claimen hetzelfde aantal zon uren als in Auckland, dus moet het veel zijn. Dat klopte toen wij er waren: 35 mm in een halve dag. Dan snap je die overstromingen en weggespoelde bruggen ook wel. Tegen al dat water is niks opgewassen. Tegen de pas aan valt 14 meter water per jaar, daar hebben de koeien ook bijna een zwemvest aan. Je ziet daar weilanden waar de boeren terpen hebben gebouwd. En dat op 300 meter boven de zeespiegel!! De heenreis was de laatste 100 kilometer ook bijna een tochtje in een onderzeeër, gelukkig was het de terugreis droog en hadden we weer fantastische uitzichten. Maar zoals je kunt zien, is er weer veel werk te doen en moet het klaar zijn voordat de toeristen weer komen. Ook moet er nog een aantal kilometers rivierkust worden opgeruimd, er is ook een vuilstortplaats overstroomd en alles is nu verspreid over 25 km oevers. Lijkt wel een beetje op de Nederlandse stranden na al die ellende met de overboord gevallen containers.

MidWinter Christmas

Ondertussen is het hier dus winter. En ik (Nelie) kom al bijna in de kerstsfeer! Onze buren hebben lampjes in de bomen en die gaan aan als het s avonds half zes donker wordt. Oei, hoort bij december!  Op vele plaatsen wordt hier midwinter Christmas gevierd! Dit voor de vele Europeanen die hier naar toe zijn gekomen. Ook in Ons Dorp hebben we dit gevierd. Wij hebben een midwinter Christmas lunch gevierd. Alle bewoners mogen familie uitnodigen, 1 groot diner: glazed ham, fijne aardappeltjes, appelmoes en lekkere groente en christmas pudding na als dessert. Christmas pudding is een cake en daar  een custardsaus over gegoten. Ook in andere verzorgingshuizen zag ik kerstversiering en soms zelfs een kerstboom. In de Hospiceshop werd regelmatig naar kerstmateriaal gevraagd voor een party. Andere jaren hadden wij ook wel es een Kersttafel in  de shop, onze nieuwe manager wou dat dit jaar niet. Dus dat festijn hadden we in July.

En natuurlijk is Willem van Dutch Delight ook in de wintermood. Hij heeft op het menu: de stamppotten, hachee en snert. Hier zien jullie mij stamppot boerenkool eten. Lekker voor de afwisseling. Erg koud is het hier in Auckland niet. Regelmatig 15 graden en zon overdag. Droger ook dan andere jaren. s’Nachts op zijn laagst 5 graden, vorige week bij Christchurch was het kouder. Ik ben nu de hele winter in NZ, andere jaren was ik in juni vaak naar Nederland, dus vond ik de winter niet lang. Nu ga ik 26 Augustus naar Nederland. Ik ga voor beppe, de kinderen en naaste familie. Ook nog even naar Nes om afscheid te nemen van ons ouderlijk huis en het graf van mijn ouders te bezoeken. Het ouderlijk huis is verkocht en krijgt nu na ongeveer 55 jaar zijn tweede bewoners.

Misschien tot ziens in Nederland.

Tut Nelie