02-07-2017 : Winter down under.

Zondagmiddag, juli alweer. Je kijkt naar de kalender en er is alweer een maand voorbij.
Alweer zes weken geleden dat we iets op ons blog hebben geschreven. Het leven begint hier zo normaal te worden dat je bijna niet meer weet wat je zult schrijven. We hebben alles wel eens aan de orde gehad.
We zitten middenin de winter, zomer in Nederland, maar koud en vies weer hier. Nelie is net weer terug van vier weken volop zomer en komt mooi bruin weer terug hier, waar wij zo’n beetje aan de griep gaan beginnen. De koudste tijd van het jaar ben ik alleen en heb alleen mijn dikke geitenwollen sokken om me warm te houden.
Maar niet geklaagd, werk en bezigheden genoeg.

Ik kan mijn werk redelijk zelf indelen, dus “spaar” ik het meeste reizen op, totdat Nelie ook weg is. In die vier weken heb ik ook dan zo’n beetje weer de helft van onze fabrieken bezocht. En daarmee ook gemerkt dat het Noorder Eiland stukken warmer is dan het Zuider. Daar heb je meer nodig dan de sokken! Echte vorst, gladde wegen en sneeuw. Maar wel prachtige vergezichten, heldere lucht en veel droger. Dan is Auckland met zijn vochtige atmosfeer minder leuk. Mooie bezoekjes zo tegen het einde van het seizoen: de melk droogt op, mensen hebben meer tijd om zaken door te nemen en je te helpen. En toch moet het nog steeds wennen: een periode zonder melk, iets wat we ons in Nederland niet voor kunnen stellen.
Elk motel had de kachel al voor ons opgestookt en de bedden hadden allemaal een elektrische deken. Ontbijt doen ze niet aan in motels, bij aankomst krijg je meestal een halve liter melk, voor je kop thee die je hoort te drinken voordat je gaat slapen. Je kan vaak wel iets bestellen, maar beter is naar het dichtstbijzijnde koffiebarretje te gaan. Daar staan ze al klaar vanaf zes uur ‘s ochtends  om jouw verse koffie en gebakken eieren te maken. Heerlijk!

In Invercargill MOESTEN we naar de pub, rugby kijken. De British and Irish Lions is een invitatieteam van rugbyspelers. Voor het team komen de beste spelers van Engeland, Schotland, Wales en Ierland in aanmerking. Ze hebben dan een soort van competitie tegen de Nieuw Zeelandse teams, niet alleen de “ere-divisie” maar ook tegen onze ALL BLACKS!  Hele pub vol, iedereen een liter bier en commentaar geven. Gelukkig we wonnen, want anders hadden we nu nog gediscussieerd. Na een hele wedstrijd te hebben gezien, weet ik nu wel zeker dat voetballers softies zijn: altijd maar janken als iemand maar naar ze wijst. Rugby is keihard en ze blijven spelen, zelfs met gebroken arm of scheenbeen.
Vorige week zaterdag speelden ze in Auckland tegen de All Blacks. Er komen dan 50.000 mensen op af, die daarna heel Auckland droog hebben gedronken: alle bier was op. Feest want AB’s  hadden dik gewonnen. Maandag op het werk hadden we dan ook nogal wat “grumpy” collega’s, met nog steeds hoofdpijn.

Terug in Auckland weer met collega’s, gasten uit Nederland wat nieuwe restaurantjes  ontdekken. Die komen en gaan, elke maand zijn er weer nieuwe, met hun eigen ideeen, gerechten en bijpassende verhalen. Kan er bijna een uit-eten-gids van maken. De laatste zat ergens in Ponsonby, een wijk hier middenin Auckland, met eigen bijenkorf op het dak, dus verse honing, zelf brood bakken, biermaken, enzovoort. Voor het eerst langzaam gekookte geitenschouder gegeten. Heerlijk!!  Spruitjes met pens en vis met zuurkool. Had het zelf niet bedacht, maar ga zeker nog eens terug. De week erop naar een Japans restaurant met een paar Nederlanders. Ik weet niet wat ik heb gegeten, we lieten ons verrassen en alweer heerlijk! Alleen al voor het eten zou je hier willen wonen.

Wordt vervolgd